مادرجان

روزگار غریبی است دخترم! دنیا از آن غریب‏تر!
این چه دنیایی است که دختر رسول خدا را در خویش تاب نمی‏آورد؟
این چه روزگاری است که ((راز آفرینش زن)) را در خود تحمل نمی‏کند؟
این چه عالمی است که دردانه‏ی خدا را از خویش می‏راند؟
روزگار غریبی است دخترم. دنیا از آن غریب‏تر.
آنجا جای تو نیست، دنیا هرگز جای تو نبوده است. بیا دخترم، بیا، تو از آغاز هم دنیایی نبودی. تو از بهشت آمده بودی...
آن روزها که مرا در حرا با خدا خلوتی دوست داشتنی بود، جبرئیل؛ این قاصد میان عاشق و معشوق، این رابط میان عابد و معبود، این ملک خوب و پاک و صمیمی، این امین رازهای من و پیام‏های خداوند، پیام آورد که معبود، چهل شبانه روز تو را می‏خواند، یک خلوت مدام چهل روزه از تو