تندیس استقامت

 

تندیس استقامت

آخر به راه عشق فدا شد جوانی‌اش

آن‌کس که بود خط مقدم نشانی‌اش

شب‌های حمله، وقت دعا تا ستاره‌ها

می‌رفت پا به پای دل آسمانی‌اش

الگو گرفت از خط خونین کربلا

سرمشق بود گرچه همه زندگانی‌اش

در بازگشت‌های صمیمانه‌ای که داشت

می‌دادی بوی جبهه لباس و کتانی‌اش

آری، ز دور می‌رسد اکنون، ولی دریغ

ساکت شده است با همه شیرین‌زبانی‌اش

ای تیغ‌های سرخ تهاجم! چه کرده‌اید

با قامت بلند و تن استخوانی‌اش؟!

یک شال سبز، مانده فقط یادگار او

شالی که می‌دوزد سرشگ نهانی‌اش

تندیس استقامت شهر است بی‌گمان

بر موج دست‌ها بدن ارغوانی‌اش