اقیانوس آرامش هم که باشی در بقیع از این همه غربت اهل بیت رسول الله طوفانی می شوی

قلب فرو می ریزد، بغض می شکند، مروارید اشک بی امان از دریای دلت سرازیر می شود، اقیانوس آرامش هم که باشی در بقیع از این همه غربت اهل بیت رسول الله طوفانی می شوی و نمی دانی چه کنی ،تنها نگاهت از خاک سرخ بقیع به افق بیکران آسمان خدای بقیع که وصل می شود ،دلت به امید روز فرج مولا آرام می گیرد تا روزی که بیاید و مرهم این زخم دیرین شود. ... هر روز فوج فوج زن و مرد مسلمان از سراسر دنیا به مدینه وارد می شوند تا از این مکان برای حج عازم شوند، مگر می شود حج کرد بدون رسول الله و فاطمه و علی "ع"، پابرهنه و غنی آمده اند تا ندای رسول الله و اهل بیتش را پاسخ گویند .

 اینجا چشم ها به جای دل سخن می گویند، در بقیع کلام ، دعا که ارتباط کلامی با خداست ممنوع شده است اما دل را چه می کنند ؟ ای دل آرام گیر، آمدی تا بیابی خودرا و بجویی او را ، اهل بقیع راز سربه مهر عالمند،به خود نیامده ای که دل ها آورده ای ، آنها که با دریا دریا التماس راهیت کردند و بقیع نشینان را سلام دادند. این خیل میلیونی زائر آمده اند، آنانی که نگاهها، دلتنگی ها '،بغض ها و سلام ها و دعاهای ملت خویش را همراه دارند ،ناگفته های خفته تمام نیازمندان عالم. حج نیامده ها ی دلداده به حج چشمشان اینجاست، دلشان در پرواز و نگاهشان به آسمان ، خدایا زائران بقیع امانت دار پیام حج نیامده هایند ، اینان آمده اند اما در پشت این دیوارهای بلند و بسته دلشان شکست.

 تکیده قامتان چونان سرورانشان در بقیع غریب و دلشکسته اند ، اشک های آنان را نیز تاب ندارند این میزبانان دنیوی، آخر این دل شکسته های شیعه چه کنند ،کجاروند ، مگر دیوار حائلی است بین عاشق و معشوق ، عتاب ،عشق نمی روبدو نهی از عاشق ،شعله های عشق را سرکش می کند. اینجا بقیع است ، مکانی در جوار مسجد النبی اما بادیوارهای بلند او را بسته اند بر روی میهمانان رسول الله ، ندای زائرانی که به امید دیدار با چهار ائمه اطهار و حضرت زهرا"س" وارد این مکان شده اند قلبت را به درد می آورد: بقیع آرام جان و روح و روانم شده ای، چه شده که همه دنیا را درلحظات در کنارتو فراموش می کنم. ره گم کرده دنیا هستم و اینجا گویی تاریخ گم شده خود را یافتم.

 دینا نسیان را تحفه هر روزه ما ساخته اما امروز چشم ها در بقیع بیدار شده ، دل ها فروریخته و محبوب جلوه کرده . بقیع نگاه کن ببین که پابرهنه ها و پینه بسته دستان ،به زانوی ادب برخاک عشقت نشسته اند، این همه دل باخته اند و معشوق را می خوانند. اینجا نگاه از آسمان در دو افق سیر می کند، سمتی حرم و مسجد شریف نبوی و سوی دیگر سرزمین بقیع. ای رسول خدا ای رسول امی برخیز میهمانانت به رسم هر سال از راه رسیده اند ، اینان امت تواند، همانان که افتخارشان این است که تو را رسول امی می خوانند. زرد و سیاه و سفید ، آسمان به آسمان ، ملک به ملک ، سرزمین به سرزمین مشقت ها برده اند تا دراین سرزمین تو را بجویند ، به امید آنکه لبیک گویان حق را گوشه چشمی داشته باشی و خیل ملتمسان را به آمین اجابت دعایشان هدیه کنی.