اشک پنهانی

 

کسی اشک هایم را ندید ؛

دیشب وقتی در خواب نامت را شنیدم ، بی اختیار گریه کردم .

به خود آمدم ، دیدم که با جفا ی خود رهایت کرده ام و انگار این بار تو هستی که دلت برام تنگ شده.

آخر خوش انصاف دیدی که عاشقت شدم ، چرا گذاشتی رهایت کنم؟

مگر یادم رفته که تو بودی که به من هویت دادی ، ارزش دادی ، رنگ دادی ؛ پس چرا راضی شدی به شکستنم؟

دیگر حرفی برای گفتن ندارم ؛ ولی ای کاش دوباره دست لطفت بر سرم کشیده شود . کاش می دانستی چقدر عاشقانه در فراقت گریسته ام و دل پاره کرده ام در حالی که کسی ندید و صدایم را نشنید.

و اینک با تمام توان صدا می زنم که من عاشقت هستم.

هنوز منتظرت هستم ...

دل نوشت : زیبایی عشق در اینه که کسی نفهمه عاشق چه کسی هستی ، ولی من عشقم رو در وبلاگم معرفی کردم.

رسم عاشقی

در عزای مادر

در عزای مادر

 

 

 

این شبها هوای شهر ما یک جور دیگر هست. هوای کوچه ها یک جور دیگر هست. هوای کوچه های بی نشان یک جور دیگر هست. هوا هوای مدینه و حزن و ماتم هست. هوای بقیع و بیت الاحزان هست. هوای بیت الاحزان و مادر و محسن و مسمار و در و دیوار و غسل شب و ... . هوا هوای دست بسته و سیلی و چادر و گوشواره و بازوی ورم کرده و پهلو ی شکسته و سینه ی غرق خون هست. هوا هوای بهشت هست.

اگر نمی نوشتم و نمی گفتم ، در دلم می ماند.

وقتی بچه ها را می دیدم ... چه حال و هوایی دارند.

تا حالا دیده اید  وقتی که یک نفر از دنیا می رود، چطور افوامش غرق در ماتم می شوند. حال و هوای فاطمیون هم همینطور هست. خدا می داند که این بچه ها مثل مادر مرده ها چطور غرق در ماتم هستند. وقتی وارد بیت الاحزان شدم دیدم چند تا از بچه ها مثل صاحب عزا ها یه گوشه ایستاده اند و هر کسی همچنان که کار انجام  می دهد ، یواشکی اشک می ریزد ، گریه و ناله می کند و مادر مادر ... .

حقیقتا می شود گفت که خودشان را در غم صاحب عزای اصلی شریک کرده اند و خدمت به ایشان می کنند.

ضمن این که این حرکت زیبا ، نه تنها در قشر سطح بالای مذهبی بلکه در قشر سطح پایین مذهبی و حتی کسانی که آنچنان پای بند هم نیستند ( البته ظاهرشان نشان می دهد والا در باطن از من که بهترند )خیلی تاثیر گذار بوده و این از عنایات خداوند و حضرت فاطمه زهرا ( سلام الله علیها ) به این حرکت می باشد.

سفره ای هست که پهن شده ، خدا کند که ما هم بتوانیم استفاده ببریم.

از همه ی شما عزیزان و سروران بزرگوار التماس دعا دارم.

لعن در زیارت عاشورا، چرا؟

 

اِ، اِ، چرا لعنت می کنی؟ دعوا شده، درست! فحش می دی، درست! اما دیگه چرا لعنت می کنی؟! در فرهنگ ما، ناسزایی گویی، ناروا گویی و فحش دادن زشت و ناپسند است. اما نفرین کردن و لعنت نمودن بسیار سنگین تر است. همگی می ترسیم نکند به لعنت و نفرین دیگران مبتلا شویم، حتی بدترین این لعن و نفرین ها در حق پدر و مادر و خاندان افراد گفته می شود. حتی پیامبر اسلام(ص) فرمودند ؛ خداوند مرا لعنت کننده نیافرید، بلکه مایه رحمت آفرید.

برخی سؤال می کنند حال اگر نفرین و لعن اینقدر مذموم و ناپسند است چرا در زیارت عاشورا، بیش از 114 بار لعن و نفرین می فرستیم. حتی می گوییم خدایا بر آنها لعن و نفرین ابدی و فنا ناپذیر فرو فرست؟!

 

پاسخ این سؤال را باید از زبان قرآن بشنویم. خداوند بزرگ در قرآن کریم بیش از 40 بار واژه لعن را به کار برده اند برای گروه های مختلف گناه کار، ستم کاران غیر قابل بازگشت، کافران، بنی اسراییل مسخ شده، کسانی که عادت بر آزار پیامبر داشتند، یهودیان کتمان کننده حق و کسانی که به زنان پاک نسبت ناروا می زنند را مورد لعن خویش قرار داده اند. بالاتر از همه اینکه در آیه 159سوره بقره خداوند بزرگ، تمامی مؤمنان را به لعنت کردن این گروه امر می نماید و دستور می دهد.(1)

 

پس همان گونه که خداوند ارحم الرحمین است در جایگاه عفو و رحمت؛ اَشَّدُالمعاقبین (شدیدترین مجازات کننده) در جایگاه تنبیه و مجازات نیز هست. وظیفه ما بندگی و اطاعت است و رمز اطاعت در این آیه نهفته است؛

 

 « قل إن کنتم تحبون الله فاتبعونی یحبیکم الله و یغفرلکم ذنوبکم »(آیه31،سوره آل عمران)

ای پیامبر به مردم بگو، اگر خدا را دوست دارید، از شخص من (پیامبر) اطاعت کنید تا خداوند مهربان نیز شما را دوست بدارد.

 

حال اطاعت، از پیامبر در زیارت عاشورا چنین است:

 

اللهم ان هذا تبرکت به بنو امیه و ابن آکله الاکباد العین بن العین علی لسانک و لسان نبیک صلی الله علیه و آله فی کل موقف وقف فیه نبیک صلی الله علیه و آله اللهم العن اباسفیان و معویه و یزیدبن معاویه علیهم منک اللعنه اَبد الابدین.

 

خداوندا این روز روزی است که مبارک و میمون دانستند آن را بنی امیه و پسر آن زن جگر خوار، آن ملعون، پسر ملعون که لعن شده بر زبانت و زبان پیغمبرت درود خدا بر او و خاندانش باد در هر جا و هر مکانی که توقف کرد در آن مکان پیامبرت که رحمت خدا بر او و خاندان او، خدایا لعنت کن ابوسفیان و معاویه و یزید بن معاویه را که لعنت باد بر ایشان از جانب تو برای همیشه .

 

وشاعری خوش ذوق این مهم را چنین سروده است:

 

 چـرا نـفـریـن؟ چرا مــوج تــنــفـّـر؟

 چـــرا پـــــرواز در اوج تـــنـــفــــّر؟

 چـرا کـیـنـه؟ چرا بـغض و عداوت؟

 چـرا بـیـزاری و طـعـن و قـسـاوت؟

 چرا بـر عـدّه ای از مردمان خـشم؟

 کجا برخوردها با یک جهان خـشم؟

 جـواب ایـن چـراهـا را چـو خواهی

 نــگــاهـی کـــن بـــه آیــات الــهــی

 ببـیـن یــزدان کـجـا نـفــریــن نموده

 که را لـعـنـت، که را تحسین نموده

 چـو دانستی که مـلعـونِ خدا کیست

 یقین دان ترک این سنّت روا نیست

 زبـان را چـون خـدای خـود نـما باز

 بـه لــعــن فـرقـه ی مـلعـون بپرداز

 مــداوم مــلـتـجـی بــر اولــیـاء شـو

 ز هـر مـوجـود مـلـعـونـی جـدا شـو

 

غم خانه

وای که عجب غمی دل بشر را می جوشاند! ناله های مادر را می گویم. مادر عشق، مادر تشیّع، مادر نبوّت، مادر خلقت، همسر ولایت و بهانه ی خلقت. نگاهی ۱۴۱۷ ساله به آن سوی تاریخ نشانمان می دهد که چطور فاطمه بر فراز آن صخره های آذرین نشسته است. می بینیم که چگونه او را به سایه نخل های بیرون از مدینه رانده اند. این صخره های کبود بیت الاحزان عجب سیلی دردآوری از تاریخ خورده است و هنوز هم ضربه می خورد. خورشید در ایّام فاطمیه با چشمانی پر خون سر از دریای اشک بر می آورد؛ فریاد مظلومیت های مادرمان را از چهار رکن گیتی بغض می کند و در گلوی فرزندان او می ریزد.
گمان مبریم که بیت الاحزان جایی در مدینه بود و بعد از چندی در ذهن کند تاریخ مدفون شد. نه! بیت الاحزان میلیون ها فریاد است که به گستره تاریخ پیش می رود. بیت الاحزان بازتاب آینه ولایت است که در مدینه فقط آن را شکستند و بس؛ اما هر قطعه شکسته ی آن در تاریخ به آینه ی دیگری بدل شد و چون آن را شکستند به چندین آینه دیگر…
و اینک بیت الاحزان فاطمه زهرا سلام الله علیها تجسّم عینی اولین اعتراض در حیات سیاسی شیعه است. بیت الاحزان قطره خونی است که از آن اقیانوس ها جوشیده و سیل ها خروشیده است. بیت الاحزان روح تازیانه خورده ای است که مُهر کبودی بر مِهر او نشانده و محسن او را به دایگان آسمانی سپرده اند.
و امروز… نباید بیت الاحزان را تنها در مدینه جست، که اکنون تورم این بازوی تازیانه خورده تمام دنیای زرد و سرخ و سفید را به خود متوجه کرده است.
و امشب…
امشب این خانه بی فاطمه کجا به خانه شباهت دارد؟! و این علی بی فاطمه کجا به سردار مظفّر خیبر و خندق!
همین امشب و پیش از آنکه شمشیر زهر و کینه ابن ملجم با فرق قرآن ناطق علی علیه السّلام استخاره کند، شمشیر غربت زهرا شقّ القمر کرده و علی از دنیا دل گرفت و چیزی نماند که علی را به تخته بند خاکی تنش وصله کند.
و گویا یتیمان فاطمه هم می دانند، رفتن مادر سر آغاز بیدادی است که بر آل الله می رود و این چنین بر پیکر زهرا می گریند.
و از دل سادات و محبّان شان هم فقط خدا خبر دارد…

خدایا از کرامت علی (ع) در چشم زهرا (س) و از حرمت فاطمه (س) در چشم علی (ع) قطره ای بر زندگی شیعیانشان ببخش!
خدایا امشب به حق فاطمه در فرج آخرین یادگار فاطمه تعجیل بفرما!
آمین یا ربّ العالمین

عجب سعادتی بود!

 

تو گودال گیر افتاده بودیم و دشمن پی‌درپی آتش می‌ریخت. دل رو زدیم به آتش و از دهانة گودال بیرون آمدیم. کمی که رفتیم منور‌های دشمن هوا را روشن کرد. چند لحظه گذشت. ما به زمین چسبیده بودیم. کم‌کم تعداد منور‌ها بیشتر و بیشتر شد. خستگی و تشنگی شب قبل از عملیات و بی‌خوابی، خواب خوشی زیر نور منور برامون تدارک دیده بود.

سه نفر بودیم. اسماعیل گفت: کارمان تمامه؛ اینها دست بردار نیستن تا صبح یه‌ریز منور می‌زنند. تا ما را نزنند دلشان خنک نمیشه. گفتم: که چی بلند بشیم زیر نور منور‌ها برقصیم، چند صد متری ما سنگر آتشبار دشمن کاملاً روی ما دید داشت. تنها راه فرار فقط تاریکی مطلق بود و بس. از شانس خوبمان کمی فرورفتگی زمین باعث شده بود زیر نور منور دیده نشیم. دیگه کم‌کم چشممان داشت گرم می‌شد و تنمان هم وامی‌رفت که گفتم: اسماعیل، اگه اینطوری پیش بره اسیر می‌شیم. من نمی‌خوام اسیر بشم، یا شهادت یا سعادت. اسماعیل گفت: سعادت دیگه چیه؟! گفتم: راستش خودم هم متوجه نشدم چی گفتم، می‌خواستم یه طوری تو اون خستگی زیر نور منور خوابمان نبرد. گفتم: پس بیا دونفرمان بخوابه یکی بیدار بمونه و کشیک بده، منورها که خاموش شد، دَر بریم. بعثی‌ها دست بردار نبودن. اصلاً نمی‌ذاشتن منور‌ها خاموش بشن. منور پشت منور. اسماعیل بیدار ماند و ما خوابیدیم. آفتاب داغ جنوب... آرام ما را رو بیدارکرد. گفتم: هیچی همونی که نمی‌خواستیم شد. عراقی‌ها را به وضوح می‌دیدیم و حتی بلغور کردنشان را مثل قورباغه تو شالیزار می‌شنیدیم... گفتم حالا باید اینجا به زمین بچسبیم تا شب بشه سرمان را بلند کنیم. مگه وقت می‌گذشت! اون هم روز‌های بلند تابستان! از طرفی دلواپس بچه‌های دستة مقداد بودیم که دنبالمان نگردن... از یه طرف هم ترس اینکه توپخانة خودی بخواد رو سر عراقی‌ها آتش بریزه. توی دلم ریخت که اگه با گلوله‌های خودمان کشته بشیم دیگه نه میشه شهادت نه میشه سعادت. گفتم: اسماعیل می‌دانی چیه؟ گفت: بگو. گفتم: یه روز رفتم آرایشگاه پسر عموم. به او می‌گفتیم شیخ علی؛ البته شیخ نبود، همین‌طوری به اون لقب شیخ داده بودیم. آخه یه چند روزی رفته بود طلبگی دیده بود که سخته فرار کرده بود. گفتم: شیخ، بیکاری؟ گفت: خوب هیچ کس نیست که بخوام اصلاحش کنم. گفتم: پس من چی‌ام؟ گفت: برو بابا تو هم مثل هیچ کسی. تازه از هیچ کس هم دردسرت بیشتر. گفتم: یعنی چه پسر عمو! نسیه چیه، بیا. صد تومانی را درآوردم و نشونش دادم. کرد تو جیبم و گفت: همون هیچ کس باشی بهتره.

مجید حالا این چه ربطی به ما داره؟ گفتم: می‌خوام وقتمان الکی تلف نشه... یه کاری، یه حرفی این لحظات سخت؛ هوا داشت گرم‌تر می‌شد و ما هم تشنه و گرسنه آفتاب سوخته‌تر. گفتم: بیا سینه‌خیز یه جوری دَر بریم. گفت: نه نمیشه جم بخوریم. گفتم: بیا نبض منو بگیر تا بتونیم ساعت‌ها و ثانیه‌ها رو بشمریم. البته خیلی آرام حرف می‌زدیم. شروع کردیم به شمردن ثانیه‌ها. هر ثانیه که می‌گذشت، یک یا زهرا(س) می‌گفتیم تا اینکه از گرسنگی خوابمان برد. چشم باز کردیم. دیدیم هوا تاریک شده. سعادت هم نصیب ما شد. آن هم چه سعادتی! قبل از آنکه منورها پشت سر هم روشن بشه، دررفتیم. در حال فرار کردن می‌گفتم: یا شهادت یا سعادت